كوير همواره مفهومي از خشكي و بي آبي را به دنبال داشته است و آب در معماري كوير به عنوان اصلي ترين عنصر حيات بخش مطرح بوده است . در جائيكه تضاد بين خشكي و آب جلوه گر مي شود, نگرش مردم نسبت به آب متفاوت از مردم ساير اقليم ها مي باشد. اين نگرش متفاوت زاينده ريشه ها و مفاهيم نمادين است كه همواره تبلوري كالبدي درمعماري كوير داشته است, نظير جوشگاههاي باغ ايراني كه نمادي از سرچشمه ها مي باشد و از اين جوشش و حركت آب در دل خاك زندگي و معماري كوير هستي ميگيرد. در كوير آب نيست اما هر خطي برخاك يادآور خاطره آب است و مهمترين عامل شكل دهنده به فضاي زندگي مردم. مكانيابي شهرها, نظم شبكه معابر, توالي فضاهاي باز و بسته مسكوني, امتداد حركت قناتها, تحت تاثير مقوله آب شكل گرفته است. مسلم آن است كه جلوه هاي نمادين آب در معماري كوير يكي از عوامل هدايت كننده فكر معمار در خلق فضا بوده است, فضائي كه به واسطه سوار شدن بر مفاهيم عميق فكري و معنوي همواره مورد ستايش بوده و زندگي درون خود را حفظ كرده است. امروزه با از دست رفتن اين جلوه هاي نمادين و مفاهيم بنيادين در تفكرات معماري و خالي شدن كانسپتهاي طراحي از معنا, فضاهاي كالبدي زندگي به رفع نياز فيزيكي تنزل يافته اند. هدف از اين مقاله بازنگري مفاهيم نمادين آب در معماري كوير و تاثير آن بر زندگي مردم مي باشد